Interview met Ironman finisher Elisabeth Dehandschutter
Elisabeth Dehandschutter

Wij hadden een exclusief interview met Elisabeth Dehandschutter. Elisabeth is net terug uit Finland waar ze haar eerste volledige triatlon heeft voltooid! 3,8 kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en 42,195 kilometer lopen.

“Ik!!! Het bankzittertje, het dikkertje, die ooit bewegen zag als iets exotisch, iets voor aliens. Ik ben een Iron Man”!

Zo beschrijft Elisabeth zichzelf in haar wedstrijdverslag op haar Facebookpagina. Vol enthousiasme las ik Elisabeth haar wedstrijdverslag, maar deze zin raakte mij diep vanbinnen. Het bewijst nogmaals dat bewegen niet voor iedereen een evidentie is.

Maar iedereen kan het, ga er voor & wees een beetje Elisabeth en zet die negatieve vibes om in positieve vibes! Hieronder zal ik in het interview wat dieper ingaan op het verleden van Elisabeth en hoe zij de weg naar haar eerste Ironman beleefd heeft.

Dag Elisabeth, nogmaals een dikke proficiat! De ultieme sportprestatie, een volledige triatlon voltooien!

Jij bent voor eeuwig een Iron Man, hoe voelt dat?

  • Het besef is nog niet volledig doorgedrongen eigenlijk. Je kent dat, euforie direct aan de finish, na vele uren wedstrijd. Vervolgens een paar dagen spierpijn. En nu de adrenaline weg is, het idee van “ok, als ik het kan, is het waarschijnlijk niet echt uitzonderlijk”. Maar toch weten dat dat niet zo is, want als iedereen het zou kunnen, zou iedereen het doen.

Kan je jezelf even kort voorstellen aan onze lezers?

  • Ik ben getrouwd met Frederik, en heb vier zonen tussen de 15-25 jaar oud, waarvan de oudste uit huis is. Ik geef les, godsdienst en pedagogisch handelen, en stagebegeleiding in OLVI in Boom. Als hobby doe ik dus triatlon (ik ben aangesloten bij een club, WTT), samen met de zorg voor mijn gezin en mijn werk, zijn mijn dagen hiermee wel gevuld.

Je hebt die Ironman nu voltooid, maar de weg ernaar toe was voor jou absoluut niet evident. We gaan even terug naar jouw schooltijd. Sporten was niet echt jouw ding?

  • Lichamelijke opvoeding was zo ongeveer het vak wat ik het meeste haatte. Als kind ging dat nog, maar in de middelbare school kreeg ik hoe langer hoe meer een hekel aan de LO-lessen. Dit hing wel samen met de leerkracht. Buiten school deed ik muziekschool, voor sporten had ik geen tijd en geen belangstelling. Ik zou er wel eens moe van kunnen worden ?.

Hoe ben je dan toch in aanraking gekomen met de triatlonsport? Je zegt zelf dat je geen talent had voor noch zwemmen, fietsen of lopen. Waarom ben je dan deze 3 sporten gaan combineren?

  • Na een twee jaar durend gevecht om mijn overgewicht (startgewicht 108 kilo) kwijt te geraken, wat op karakter gelukt is, vroeg een vriendin mij of ik het niet zag zitten om samen te lopen. Nog eens twee jaar later, in 2013, liep ik mijn eerste marathon. Ik liet mij daarna begeleiden door mijn  huidige coach, een triatleet, die aan het trainen was voor een Iron Man. Daar keek ik wel naar op! Op een gegeven moment organiseerde mijn huidige club (WTT) een just for fun triatlon. Die dag was het toevallig mooi weer. Ik dacht “eens kijken wat dat geeft“. Dus ik leende een koersfiets van diezelfde vriendin, pakte mijn badpak in en gaan met die banaan. Ik was verslingerd vanaf het eerste moment: altijd buiten zijn, en drie sporten, wauw! Ik nam zwemles, en in het voorjaar daarop sloot ik aan bij de club als “start to tri’er”.

Heb je nog contact met mensen uit het verleden die jou kennen als ‘het bankzittertje, het dikkertje’?

  • Ja, de meeste van mijn collega’s herinneren zich dat nog, en ook enkele vrienden van voor 2011.

Hoe reageren zij op jouw prestatie?

  • Ze hebben daar veel respect voor. Van elke sportieve prestatie doe ik verslag, en ik krijg heel veel positieve reacties. Af en toe wordt er nog gezegd “amai en wetende vanwaar jij komt…” maar eigenlijk wordt er niet meer vaak naar mijn verleden verwezen, en ik heb dat ook niet graag. Ik voel mij iemand anders nu.

Heb je het gevoel dat jouw verleden jou net geholpen heeft om deze ultieme prestatie te voltooien?

  • Ja, want ik heb altijd erg hard moeten werken voor alles wat ik bereikt heb. Enig talent of aanleg, voor gelijk wat, heb ik niet. Mijn diploma halen, afstuderen in de muziekschool en ook dat afvallen is niet vanzelf gegaan. Maar ik  heb een sterk karakter en doorzettingsvermogen, als ik er eenmaal voor ga, geef ik niet snel op.

Ik kan alleen maar heel veel bewondering hebben voor jouw prestaties Elisabeth. En wat knap hoe je omgaat met je verleden en hier je energie uithaalt! Je bent een voorbeeld voor velen onder ons!

Natuurlijk gaan al die trainingen voor een Ironman niet van een leien dakje. Wat zijn zoals de problemen waar je tegenaan liep?

  • Het grootste probleem was dat het nooit stopte. Ik train graag hé, maar soms…. Ik krijg mijn schema per week en maak er een erezaak van om nooit over te slaan, desnoods kort ik in maar trainen zal ik. Elke week doe ik verslag aan mijn coach hoe het ging. Dan krijg je een “goed gedaan, in bijlage het volgende schema” en begint het weer opnieuw.. Ook de vele uren alleen op de fiets staken tegen, want het afgelopen jaar waren de weersomstandigheden niet echt ideaal om te fietsen. Met bovendien de onzekerheid of de wedstrijd wel door zou gaan, en of ik misschien niet voor niets zo aan het ploeteren was. Met het feit dat ik moest gaan zwemmen als iedereen gezellig voor tv zat, of gaan lopen als iedereen nog lekker lag te slapen, had ik minder moeite. Dat is weliswaar niet altijd even leuk, maar daar heb ik tenslotte voor gekozen.

Trainingen voor 3 sporten combineren met een gezinsleven lijkt mij ontzettend moeilijk. Hoe zit dit bij jou?

  • Mijn gezin is fantastisch geweest. Gelukkig zijn mijn kinderen al wat groter, ze waren ook al één en ander gewoon van mijn marathontrainingen, maar ze hebben mij steeds alle ruimte gegeven. Buiten mijn jongste is niemand thuis echt sportief, dus ik denk dat de verbetenheid waarmee ik dit heb aangepakt voor hen echt niet gemakkelijk geweest is, maar ze hebben er veel geduld mee gehad.

Die extra tijd met jouw gezin heb je nu absoluut wel verdiend! Maar ik moet het natuurlijk vragen, zijn er nog doelen voor de komende jaren en zijn die even extreem als een Iron man?

  • Voorlopig niets van die omvang. Ik sta wel ingeschreven voor de marathon van Valencia in december, maar aangezien ik daar geen tijdsdoel voor ogen heb, ga ik de trainingen daarvoor rustig aanpakken. Ik weet dat ik dat wel kan finishen. Een echt groot doel zoals de Iron Man zal niet voor meteen zijn, maar zeg nooit “nooit”. Daarvoor ken ik mijzelf te goed ?

Persoonlijke boodschap van Elisabeth:

"Anything is possible. Een boutade van Iron Man zelf, maar het is wel waar. Als je iets maar graag genoeg wil, dan kan je het ook, op jouw manier.."

Elisabeth hartelijk dank voor dit openhartig gesprek! Ik ben er zeker van dat dit verhaal veel mensen zal inspireren. Ik wens je de verdiende rust nu & veel succes met alle uitdagingen die op jouw pad zullen terechtkomen.

Elisabeth haar volledig wedstrijdverslag kan je hier lezen.

Op zoek naar trainingsadvies voor een triathlon? Dan kunnen we jou bij het GoDare Animo Team zeker en vast verder helpen!

Stijn Witters

20 augustus 2021