Eindelijk, ik heb mijn gouden medaille op het WK beet!

Als kind droomde ik ervan om ooit wereldkampioen te worden in 'iets'. Vroeger deed ik aan karting, maar was ik vaak verdoemd tot een tweede plaats. Een wereldkampioenschap heb ik uiteindelijk nooit bereikt, maar opgeven? Dat staat niet in mijn woordenboek. Net voor de coronapandemie ontdekte ik de duatlonsport. Hiervoor ging ik al regelmatig lopen en dat ging wel goed, maar nu begon ik ook nog eens massaal veel kilometers te maken op de fiets. Zowel fietsen als lopen ging mij goed af, dus ging ik hier en daar eens deelnemen aan een wedstrijd. Al snel bleek dat deze sport mij lag en zo hoorde ik voor het eerst van het WK lange afstand duatlon in Zofingen. Een jeugddroom kwam opnieuw tot leven en in mijn entourage zei ik 'ik wil wereldkampioen worden'! Oké het is 'maar' bij de amateurs in mijn eigen leeftijdscategorie, maar het parcours in Zofingen liegt niet. Het is één van de zwaarste duatlon wedstrijden ter wereld en hier win je niet zomaar. Na jaren van opofferingen, tegenslagen, eindeloze trainingen,.. was nu het moment van de waarheid aangebroken: 8 september 2024 zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. 

Ik zei het al, het was een lange weg richting de gouden medaille. Twee jaar geleden vatte ik vol goede moed de trainingen aan voor deze wedstrijd in Zofingen met het idee om te winnen. Helaas sloeg het noodlot 2,5 maand voor de wedstrijd toe met een zware valpartij met zware verwondingen. Aangezien ik graag focus op het positieve, bespaar ik jullie heel dat verhaal! (lees hier mijn wedstrijdverslag van 2 jaar geleden incl. relaas over mijn valpartij). Ach ja, een jaar later een nieuwe kans toch? In de winter van 2023 trainde ik hard om opnieuw te kunnen strijden voor de wereldtitel, in het voorjaar voelde ik al dat ik terug richting mijn beste vorm aan het groeien was. Tot op 29 mei 2023 opnieuw het noodlot toesloeg. Vol ongeloof liep ik 5 weken rond met een nekbrace nadat ik aangereden was door een motard. Waarom ik? Waarom al die pech? Hoe kan ik mij toch nog klaarstomen voor het WK? Het antwoord was confronterend, opnieuw zou ik niet in mijn beste vorm aan de start kunnen staan van de wedstrijd waar ik zolang al naar toeleef. (Lees hier mijn wedstrijdverslag van vorig jaar, waar ik genoegen moest nemen met een bronzen medaille). Het was een bittere pil om te slikken wat uiteindelijk ook resulteerde in een periode waarbij ik de sport even losliet. In November 2023 was het voor mij allemaal genoeg geweest, ik had geen zin meer om te trainen en wist niet of ik het nog zag zitten om mij opnieuw op te laden om voor die gouden medaille te strijden. 

Iedereen krijgt in zijn leven te maken met tegenslagen, sommige zelfs nog veel zwaardere dan hetgeen ik heb meegemaakt. Zodoende was het dus tijd om te herbronnen, alles even op een rijtje zetten en nadenken over mijn toekomst. De droom om wereldkampioen te worden, die was er nog steeds. Dus na een tijd van stilte en van rust, startte ik in januari terug met gerichte basistrainingen. Ik was ondertussen 6 kilogram aangekomen en mijn conditie was barslecht. Er was veel werk aan de winkel, toch besloot ik om zonder trainer te werken. De mentale druk van elke dag te 'moeten' uitvoeren wat in je schema staat, daar was ik aan ten onder gegaan. Ik deed het dus op mijn eigen manier. Uiteraard  had ik al zeer veel kennis over trainingsleer opgedaan door er jaren mee bezig te zijn, dus ik wist wel waar ik mee bezig was. Achteraf gezien was dit de beste keuze die ik op dat moment voor mijzelf kon maken. 

Vanaf het begin van 2024 begonnen alle puzzelstukjes eindelijk in elkaar te vallen. Nu blik ik terug op een fantastisch jaar waarin ik zoveel bereikt heb, zelf veel meer dan ik mij ooit had durven inbeelden. Ik won verschillende lokale loopwedstrijden, ik werd tweede in een duatlon in Duitsland, ik werd 6de in mijn eerste triatlon, ik voltooide mijn eerste Ironman 70.3 en werd 15de algemeen van de meer dan 2500 atleten! En toen ik dacht dat het niet meer beter kon, won ik een week later zowaar mijn eerste 1/4 triatlon in Kinrooi, überhaupt nog maar mijn derde triatlon ooit! Mentaal was ik helemaal klaar om voor een gouden medaille te trainen en te strijden in Zofingen. Omdat dit een loodzware wedstrijd is, vroeg ik aan mijn vroegere trainer Jens van Animo Sportcoaching  of hij het zag zitten om mij de laatste 8 weken te begeleiden richting mijn grote doel. Het waren best pittige weken met veel intensiteit, maar ik deed nog één voorbereidingswedstrijd. De 120 kilometer tijdrit van Limburg Snelste op CIrcuit Zolder mocht ik ook nog eens op mijn palmares bijschrijven! Ik reed 2u40 aan een gemiddelde snelheid van 45km/u met een gemiddeld wattage van 320 watt. Toen wist ik, ik ben klaar voor Zofingen, de enige taak die ik had was om ditmaal gezond te blijven. 

Vrijdagnamiddag, 15u30 vertrek ik samen met Iben, mijn grootste supporter, richting Zofingen. Onderweg  in de lange autorit, durfde ik stiekem al wat voorspellingen doen want ik wist dat ik in de vorm van mijn leven zat! We kwamen pas laat aan in het hotel, 23u30, bedje in en zoveel mogelijk rusten tot zondag! Op zaterdag nog eens een stukje van het parcours fietsen, briefing bijwonen, startnummer afhalen en fiets klaarmaken. Ik voelde mij heel ontspannen en keek enorm uit naar de wedstrijd, nu mocht het echt wel gaan beginnen! Zondagochtend vroeg uit de veren, fiets in de wisselzone zetten, de laatste checks en nog even wat opwarmen. Damn... de benen voelen niet goed, eerder wat lui? Hopelijk komt het los tijdens de wedstrijd met een dosis cafeïne. 09u02 luid het startschot en meteen neem ik mijn plaats in, in de kopgroep. We zijn vertrokken voor 2 rondes van 5 kilometer lopen. Tot halverwege ronde 1, ging ik goed mee met de snellere lopers tot ik op de klim moest afhaken. Al snel kwam weer dat slechte gevoel in de benen naar boven waardoor ik mijn eigen tempo zocht. Na 10 kilometer aan 3'45"/km gemiddeld kon ik de loopschoenen inwisselen voor mijn fiets. (Strava file RUN 1). 

In een duatlon kijk ik altijd enorm uit naar het fietsonderdeel! Stiekem is het altijd een missie in de wedstrijd voor mij om de snelste fietstijd te realiseren. Uiteraard mocht ik mij in deze wedstrijd daar tactisch niet door laten vangen. Na de wisselzone zat ik in niemandsland, ongeveer 1'30 van de kopgroep. We moesten 3 rondes fietsen van ongeveer 48 kilometer. De eerste ronde reed ik net wat boven mijn voorziene target, maar helaas moest ik helemaal alleen fietsen waardoor ik geen meter dichterbij kwam. In het begin van ronde 2 dan maar een serieuze inspanning gedaan bergop en ik had geluk! Ik kwam aansluiten bij een andere sterke fietser en samen konden we het gat naar de kop van de wedstrijd dichten alvorens ronde 2 voorbij was. In ronde 3 had ik een probleem, ik kreeg ineens last van opkomende krampen. Heb ik dan toch weer te gek gedaan in mijn inhaalrace? Ik kon niet meteen een verklaring vinden, maar ik was wel genoodzaakt om proberen aan te haken. Normaal zou ik proberen om nog weg te rijden, maar dat was absoluut geen optie. Gelukkig kon ik met de kopgroep van 3 de wisselzone in gaan. (Strava file BIKE)

Ik was op pad met 2 snellere lopers, dat hadden ze in het eerste looponderdeel al duidelijk bewezen. Daarnaast was ik nog altijd bang voor de opkomende krampen die regelmatig toch tevoorschijn kwamen. Na de eerste klim moest ik de andere laten lopen. Even wat verduidelijking, de 2 andere atleten zijn al wat ouder en zitten in de leeftijdscategorie 30-34 en 35-39. Ik liep dus wel degelijk aan de leiding op het WK in mijn leeftijdscategorie 25-29. Boven op de eerste klim stond Iben mij op te wachten om mij zoals altijd nog moed in te spreken. Ze bracht mij een fantastische boodschap, "10 minuten voorsprong op de 2de in uw categorie"! Het gaf mij vleugels, maar ik wist ook dat ik moest doseren en vooral geen kramp mocht krijgen. Bergop deed ik het wat rustiger aan, maar bergaf kon ik wel nog steeds goed tempo maken. Desondanks zijn die laatste 26 kilometers met 500 hoogtemeters en voor 50% offroad een ware hel. In ronde 3 van 4 kreeg ik het zeer lastig, mijn tempo nam naar mijn gevoel een serieuze duik. Gelukkig bleef ik mijn voorsprong van 10' behouden. Ik wist dat het, zonder ongelukken, binnen was. De laatste loopronde was ik dan ook enorm aan het genieten, ondanks dat de regen met de bakken uit de hemel viel. Het gaf mij zelfs nog wat moraal want ik kon terug het tempo wat opschroeven. Zo werd ik 3de algemeen over alle leeftijdscategorieën heen, en 15 de algemeen inclusief elite atleten. Maar het allerbelangrijkste, ik mag mij eindelijk wereldkampioen noemen in de agegroup 25-29. Missie voltooid! (Strava file RUN 2).

Geloof in jezelf en geef nooit op! Dat is de boodschap die ik iedereen wil meegeven. Maak van een negatief verhaal iets positief en blijf niet hangen in het slechte. Ik heb zoveel steun mogen krijgen van tal van mensen rond mij. Deze gouden medaille is ook een stukje voor hen. Sport is emotie, maar sport is ook iets wat je niet alleen kan. De mensen rond je geven je energie, de dagelijkse steun en de aanmoedigende woorden als je het moeilijk hebt, die laten het randje van de gouden medaille zoveel mooier blinken. Dankzij mijn job met Go Dare heb ik sport langs meerdere kanten leren bekijken, sport is voor eenieder onmisbaar op welke manier dan ook. Sport is een schakel in een mechanisme die ons rechthoudt. In mijn geloof is sport cruciaal tot een gezonde balans in het leven. En of dat nu met een wereldtitel is of met het uitlopen van je eerste 5 kilometer? Dat maakt letterlijk 0.0 verschil. 

Via deze weg wil ik graag nog eens alle mensen persoonlijk bedanken die met mij mee op pad zijn gegaan de afgelopen jaren. Het pad van verdriet tot blijdschap, ongeacht of het goed of slecht ging, zij stonden altijd aan mijn zijde. Mijn overbezorgde mama die elke keer weer, of het nu een training of wedstrijd is, vol spanning op Strava kijkt of ik aangekomen ben. Ze is een onmisbare schakel op zoveel vlakken, dat het lijstje te lang is om op te noemen. Papa die vanaf toen ik als kleine pagadder nog in mijn kart stapte altijd het beste met mij voor had. Altijd mijn materiaal tot in de puntjes verzorgen zodat het daar niet aan zou kunnen liggen. Mijn fiets? Dat is zijn paradepaardje, elke keer weer vlamt die als een racket! Mijn eveneens overbezorgde zus die altijd voor mij klaar staat. Die liever heeft dat ik laatste wordt, maar veilig finish. Mijn liefste Iben, die langs mijn ziekenhuisbed mijn hand vastnam en zei 'het komt wel goed'. Voor elke keer mee te gaan in mijn zotte dromen en elke keer weer klaar te staan om te helpen en mij aan te moedigen. Nico die mij de kans gaf om de sport te ontdekken dankzij Go Dare, mijn ontdekker langs de zijlijn. Zijn trotse woorden die mij extra energie geven om altijd de beste versie van mijzelf te tonen. Michiel voor de eindeloze gesprekken via Whatsapp, voor al onze zever, maar we moedigen elkaar steeds aan en steunen elkaar door dik en dun. Jens die geen seconde twijfelde om na jaren coaching mij opnieuw voor te bereiden in 8 weken voor mijn grote doel. Hij noemde mij jaren geleden een ruwe diamant, waaraan hij duidelijk goed geslepen heeft ;). David, mijn collega bij Go Dare die ik voor de leeuwen gooide om op op dezelfde dag mijn job over te nemen! Daarnaast iedereen voor de kudos op Strava, voor de talloze gelukwensen, elk woord gaf mij een stukje extra energie om die gouden medaille binnen te halen. Dankjewel allemaal!