Payback time tijdens mijn eerste Ironman 70.3

Na mijn zwaar fiets accident in 2022 was ik vastberaden om sterker terug te komen. Tijdens de wintermaanden ging ik spierversterkende oefeningen doen bij mijn kinesist Carios. Mijn doel was om in 2023 eindelijk te laten zien aan de buitenwereld wat ik in mijn mars heb. Ik schreef mij ditmaal in voor de individuele triatlon in Luxemburg. Graag wou ik hier mijn triatlondebuut maken en zo van iets negatief iets positief maken. Tot 3 weken voor de wedstrijd opnieuw het noodlot toesloeg. Tijdens een fietstraining met mijn vrienden van Animo werden we van de baan gemaaid door een roekeloze motorijder. We werden opgeschept en bij mij ging het licht letterlijk uit. Een tijdje later kwam ik terug bij bewustzijn, maar opnieuw was ik een hele tijd buiten strijd, ditmaal met een dubbele nekfractuur. Opnieuw kon een revalidatie starten en zag ik mijn grote doelen als sneeuw voor de zon verdwijnen. 

Ik bleef niet bij de pakken zitten en maakte na mijn revalidatie nieuwe plannen. 2024 zou het jaar moeten worden voor mij, vervolgens schreef ik mij opnieuw in voor de Ironman 70.3 in Luxemburg. Ik had daar nog een rekening te vereffenen van in 2022 waar mijn twee pechjaren startte. Vaak kreeg ik te horen van mensen in mijn naaste omgeving of ik nog wel op mijn fiets durfde te kruipen na alles wat er gebeurd was. Eerlijk gezegd heb ik daar geen seconde aan getwijfeld, wel merk ik dat ik zelf heel anders reageer in het verkeer. Het maakt mij vaak erg boos als ik mensen dingen zie doen in het verkeer die echt niet door de beugel kunnen. De laatste weken van mijn voorbereiding richting de wedstrijd waren dan ook speciaal. Tijdens het fietsen dacht ik vaak: 'dat er nu maar niets mis gaat'. Gelukkig ging alles naar wens en stond ik dan eindelijk op 30 juni aan de start in Remich (Luxemburg) voor mijn allereerst 70.3 triatlon. 

Enkele weken eerder nam ik deel aan de 1/4 triatlon in Zolder, ik werd prompt 6de bij mijn debuut! Ondanks dat ik geen goede zwemmer ben en pas als 44ste uit het water kwam kon ik met de 2de fietstijd opschuiven naar de voorste gelederen van de wedstrijd. De eerste triatlon was een succes en smaakte naar meer. Ik was dan ook helemaal klaar om in Luxemburg het beste van mijzelf te geven. Stond op het programma: 1.9 km zwemmen, 90km fietsen en 21.1km lopen. Het had de hele nacht en ochtend geregend waardoor het fietsparcours gevaarlijk glad lag, maar er was wel veel zuurstof in de lucht! Enkele minuten na 8 gingen we dan van start voor het zwemonderdeel in de Moezel. 

Zwemmen is steeds het onderdeel waar ik het minst naar uitkijk. Ondanks de vele techniektrainingen bij Coach Jens van Animo Triatlon Coaching kom ik nog serieus te kort om hier een goed resultaat neer te zetten. Maar een triatlon duurt lang en het zwemonderdeel is qua tijd gelukkig het kortste onderdeel. Op de ongeveer 2300 deelnemers kwam ik als 864ste uit het water. Niet ideaal, maar ik was desondanks toch heel tevreden. Het was allemaal redelijk goed verlopen (op 1 trap in mijn gezicht na). Dankzij mijn Peaks wetsuit van Blue Globe Sports kwam ik nooit in de problemen en zwom ik een tijd van 36'45", perfect volgens plan! Vervolgens liep ik vol goede moed richting mijn fiets, nu kon mijn wedstrijd echt beginnen. 

De mensen die mij kennen weten dat ik op de fiets veel mensen kan inhalen, het was in de eerste 36 vlakke kilometers dan ook de opdracht om al zoveel mogelijk andere deelnemers voorbij te steken zonder mijzelf op te blazen. Net voor de eerste klim had ik een gemiddelde snelheid van liefst 45 km/u! Mijn benen voelde geweldig en ik kon relatief makkelijk mijn pacing plan van 300 watt aanhouden. Vaak krijg ik de vraag, hoe kan je zo hard fietsen? Wel dat is een combinatie van een razendsnelle fiets, namelijk de Canyon Speedmax CFR, uiteraard goede en sterke benen maar sinds kort werk ik mijn wedstrijden ook af in een race kit van Fusion. Dit is een Deens bedrijf dat gespecialiseerd is in het maken van de allersnelste kledij waarmee menig topper aan de start staat van zijn wedstrijd. Tijdens de wedstrijd had ik de Fusion TEMPO! ONE Suit aan, in combinatie met de TEMPO! Calf Sleeves en de TEMPO! Sleeves. 

In het heuvelachtige gedeelte bleef ik maar inhalen zonder al te veel risico te nemen in de afdalingen die er verraderlijk glad bij lagen. Her en der zag ik andere renners die gevallen waren of met een lekke band aan de kant stonden. Na al mijn pech van de afgelopen 2 jaar, ging het toch vaak door mijn hoofd: 'laat aub alles goed gaan'. Ik bleef verder vlammen op de fiets en naar het einde toe zag ik niet meer veel atleten voor mij. Ik kwam na 90 km met 718 hoogtemeters binnen met een gemiddelde snelheid van 40,6 kilometer. Achteraf bleek dat ik de 2de snelste tijd had gereden van alle 2300 deelnemers! Toen ik onderweg na 65 kilometer de plek des onheils van 2 jaar geleden passeerde, moest ik vechten tegen de tranen. Voor het eerst kwam ik terug op de plaats waar ze mij letterlijk hebben moeten oprapen en afvoeren naar het ziekenhuis. Opnieuw kwam het besef heel hard binnen: 'ik heb zoveel geluk gehad'. 

Na mijn sterk fietsonderdeel, stond er nog een halve marathon op mij te wachten. Ik voelde aan alles dat mijn wedstrijd tot op dit punt perfect verlopen was. Er stond een massa toeschouwers langs de zijkant van de weg, het gaf mij vleugels! Het pacing plan met coach Jens gaf aan dat ik in staat zou moeten zijn om tussen de 3'50 en de 4'/km te lopen. Ik vertrok voortvarend met de 1ste kilometer in 3'37", daarna 3'38", nog eens 3'38", 3',41", 3'40", 3'39",... Ik wist niet wat mij overkwam! Ik voelde het vuur en de adrenaline in mijn ogen en elke keer ik mijn grootste supporter (mijn vriendin Iben) passeerde, kreeg ik nog meer moraal dankzij haar aanmoedigingen.  Het gaf een fantastisch gevoel om dit moment met haar te delen. 2 jaar geleden moest ze zoveel angst en onzekerheid doorstaan toen ze een alarmerend telefoontje kreeg na mijn valpartij. Ze hielp mij er weer bovenop en zorgde voor mij toen ik wekenlang niet zelfstandig kon stappen, uit bed staan, naar toilet gaan,.. Ze is er één uit de duizend! Terug naar de wedstrijd die letterlijk de race van mijn leven werd. Ik bleef andere atleten maar inhalen en ik kon mijn tempo van 3'40"/km perfect vasthouden. Ik kon het niet geloven, maar ik finishte deze wedstrijd met een halve marathon in een tijd van 1u17'48". Slechts 30" trager dan mijn allerbeste tijd ooit op een halve marathon zonder fietsen en zwemmen! 

Eindelijk vielen alle puzzelstukjes in elkaar voor mij na 4u18'16" afzien in Luxemburg! Aan de finish volgde een schreeuw van ontlading en tranen van geluk. Ik viel in de armen van Iben en kon mij geen betere revanche voorstellen. Ook coach Jens stond aan de finish om dit moment samen te beleven. Hij zag het accident met de motorijder vorig jaar vanop de eerste rij gebeuren, maar nu kon hij mij zien schitteren op het rode Ironman tapijt in Luxemburg. Een welgemeende dankjewel aan iedereen die de afgelopen jaren mij goede moed heeft ingesproken, mij heeft helpen dit doel te realiseren en altijd voor mij klaar stonden!

Moraal van het verhaal: Nooit opgeven en van iets negatief kan je iets positief maken! 

Wil je graag al mijn sportieve verhalen volgen? Neem dan even een kijkje op mijn Strava profiel! De komende maanden werk ik toe naar het WK lange afstand duatlon in Zofingen (Zwitserland)! Tot dan!